อยากจะรักสักครั้ง

เนื้อเรื่อง

เรื่อง อยากจะรักสักครั้ง

    เมื่อลมหนาวโชยมา และปีเก่าผ่านพ้นไปอีกปี ความสดชื่นรื่นเริง ที่จะต้อนรับปีใหม่อย่างในสมัยเด็กๆก็ดูเหมือนจะลดน้อยถอนลงไปทุกที เท่าๆ กับอายุที่เพิ่มมากขึ้นมากขึ้นในทุกๆวัน
    ปีใหม่ปีนี้ หรือปีเก่าปีโน้น ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนไป ตื่นแต่เช้า รีบเร่งแต่งตัวไปทำงานให้ทันหรือไปเรียน ทำๆๆไปทั้งวันให้คุ้มกับค่าเงินเดือนหรืออะไรหลายๆอย่าง พอตกเห็นก็รีบกลับรังนอน วนเวียนไปอย่างนี้ เหมือนเข็มนาฬิกา ไม่มีอะไรน่าเบื่อ เพราะถึงเบื่อก็เบื่อไม่ได้ หรือไม่มีสิทธิ์เบื่อเลย ในทำนองเดียวกันก็ไม่มีอะไรให้สดชื่นหวือหวา ทุกอย่างดำเนินไปตามแผน ที่ใครก็ไม่รู้วางเองไว้
    และกว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แวบหนึ่งของหัวใจก็ได้เกิดสำนึกประหลาดที่เย็นเยือกก็ได้แล่นเข้ามาจับขั้วหัวใจและเคลือบคลุมไปทั้วตั้งแต่ปลายเท้าจดปลายผม...........สิ่งๆนั้นมันคืออะไร? ทำไมใครๆก็แทนความรู้สึกนี้ว่า  ว้าเหว่
    ว้าเหว่............ว้าเหว่ ใครเป็นคนคิดคำประหลาดนี้ขึ้นมานะแค่ฟังดูก็รู้สึกอ้างว้างจนแทบน้ำตาไหลเหมือนจับไปไว้ในที่โล่งที่มีแต่ผืนดินจดผืนฟ้าอันมืดมืดมองไปทางไหนก็ไม่มีมนุษย์มนา ไม่มีอะไรทั้งนั้นมีแต่ดาวที่คอยกะพริบให้แสงสว่างปลอบหัวใจอันว้าเหว่
    อันที่จริงมันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก พูดให้ซึ้งไปงันแหละ เพราะถึงจะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ที่มากหน้าหลายตาทั้งที่ที่ทำงาน บนรถเมล์ บนถนน หรือในงานปาตี้ที่มีเสียงเฮฮา ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม หรือในคลับในผับต่างๆนาๆที่มีอยู่มากมายหลายที่ ที่นั้นคงอัดแน่นด้วยผู้คนมากมาย มีนักร้องแหกปากแข่งกันแผดเสียงร้องเพลงที่คิดว่าตัวเองร้องเพราะซะเต็มประดา แต่คุณก็ยังเหงา
    เหงาอยู่ท่ามกลางผู้คน ท่ามกลางความอึกทึกจอแจอย่างนั้นแหละ เพราะผู้คน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่โฉบเข้ามาทักทายปราศรัยคนแล้วคนเล่า หรือคนที่นั้งทำตาหวานอยู่ข้างๆคุณ มันก็ยังไม่ใช่ใบหน้าของ "ใครคนหนึ่งคน" ที่คุณกำลังคะนึงหา ถึงคนข้างๆ คุณจะสวยกว่า หล่อกว่าก็ตาม.............แต่มันก็ยังไม่ใช้
    ใครคนนั้นอาจจะไม่สวยนัก ไม่หล่อนัก ตัวอาจจะดำเป็นปลาดุกด้าน หรือขาวเป็นจิ้งจก ฟันก็ยาว พุงก็ชักจะโย้ หรือไม่ก็ผอมเป็นไม้เสียบผีแถมยังมีข้อบกพร่องอีกนานัปการจนนับไม่หวาดไม่ไหว แต่เขาคนนั้นก็เป็นคน "พิเศษ"สำหรับคุณ
    เริ่มต้นก็ไม่มีอะไรมาก ในเมื่อมีคน ตั้งสิบ ตั้งร้อย ตั้งพัน ตั้งหมื่น ตั้งแสน (ชักจะไปกันใหญ่แล้ว) ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ก็มีหน้า "หนึ่ง" (หรือบางคนอาจจะมีหลายๆหน้าอันนั้นก็ออกแนวเจ้าชู้ไปหน่อยแต่อย่างน้อยก็ไม่ใช้แฟนเรา) ที่ดูออกจะติดหูติดตาไม่ว่าหลับหรือตื่น คุณก็จะยังจะจำยิ้มนิดๆ ที่มุมปากนั้นได้ และเมื่อนึกถึงยิ้มนั้น.........คุณเองก็จะต้องยิ้มอยู่คนเดียว อยากเห็นหน้าเขาคนนั้นบ่อยๆ และแล้ววันหนึ่งเมื่อมืออันอบอุ่น (และแข็งแรง) ได้สัมผัสกับมือของคุณ พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ทันใดนั้นโลกทั้งโลกของคุณก็เปลี่ยนไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวดูสว่างไสว มีเสียงเพลงรักในบรรยากาศ เสียงนกร้องเพลงรักจู๋จี๋ และดูเหมือนตัวคุณจะล่องลอยอยู่ในบรรยากาศอันชื้นมื่นนั้นๆ
    บางครั้งก็จะมีการมาเยี่ยมเยียนกันถึงบ้าน.....ตายแล้วจะมาก็ไม่บอกให้รู้เนื้อรู้ตัว รีบผัดหน้าหวีผมมือไม้สั่นทีเดียว ใจเต้นตึ้กๆ เหมือนกลองที่ถูกตี เพราะธรรมดานะเคยแต่งเอาไว้เสียเต็มยศเชียว แล้วนี้จะปล่อยให้เขาเห็นหน้าโล้นๆ เป็นยายชีได้ไง ปากก็ไม่ได้ทา ตาก็ไม่ได้เขียน บ้านช่องอะไรๆ ก็ดูเหมือนจะแคบ จะเล็กรกรุงรังไม่เข้าทีไปเสียหมด เรือนก็ยังไม่ได้กวาด พื้นก็ยังไม่ได้ถู เบาะเก้าอี้ก็ด๊ำดำ แล้วก็มีเก้าอี้หวายสับปะรังเคอยู่ 2 - 3 ตัวเท่านั้น ช่างไม่เหมาะสมกับแขก "พิเศษ" ของเราเสียเลยแล้วนั้นใครเองผ้าถุงเก่าๆ ขาดๆ ไปพาดไว้ที่ขอบหน้าต่างนั้นนะ ช่างไม่มีรสนิยมอันสุนทรีย์ น่าขายหน้าแท้ๆ ต้องออกเนื้อออกตัวกันใหญ่
    ไม่เป็นไร.........ไม่เป็นไร คนเขาไม่ได้รักกันตรงที่บ้านช่อง หรือสมบัติพัสถาน เนื้อหนังมังสา กระดูก เอ็น และทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบกันขึ้นมา ตัวคุณตางหากละอันเป็นยอดปรารถนา นึกขึ้นมาได้แค่นี้คุณก็หลับตาพริ้มด้วยความชื่นใจ...ใช่แล้ว คุณเองก็พร้อมที่จะทุ่มเทความรักด้วยเลือดเนื้อร่างกายชีวิตจิตใจและวิญญาณให้แก่ "เขา" จนหมดสิ้น ไม่ว่าเขาจะเลวหรือดี มีหรือจน มีรถยนต์หรือไม่มี คุณก็พร้อมที่จะกัดก้อนเกลือกิน โหนรถเมล์ นั่งตุ๊กๆ หรือเดินแกว่งแขนข้างเดียวเคียงบ่าเคียงไหล่ เข้าตรอกขี้หมาข้ามสะพานไม้ผุๆ 2 แผ่นที่ทอดไปสู่วิมานรักของคนยาก
    รักย่อมเข้าใจในรัก.......คุณไม่อยากจะคืนวัน และเวลา ที่มีเขาอยู่ด้วยผ่านไป อย่างรวดเร็วเช่นนี้เลย ถ้าแปลงเป็นหนุมานได้ก็จะเหาะขึ้นไปหยุดรถพระอาทิตย์ให้แล่นช้าลงเหมือนอย่างในเรื่องรามเกียรติ์ วันหนึ่งคืนหนึ่งจะได้ยืดออกไปอีกนานๆ ไม่ต้องกินไม่ต้องนอน ไม่หิว ไม่ง่วง ไม่ต้องพูดต้องจาอะไรกันสักกี่คำ ได้เห็นหน้านั่งมองตากันเฉยๆ ก็อิ่มไปชั่วนาตาปี
    ใครนะที่บอกว่าที่ใดมีรักที่นั้นมีทุกข์ ไม่เห็นจริงซักนิด ถ้าความเป็นไปเหล่านี้เรียกว่าทุกข์คุณก็ยินดีที่จะยอมรับความทุกข์เช่นนี้ไปตลอดปีตลอดชาติ
    แต่แล้ววันหนึ่ง เงาดำแห่งความปวดร้าวก็ทาบเข้ามาท่ามกลางความสดชื่นที่กำลังเต้นระริก !
    มันแฝงเข้ามาในรูปของอะไร ใครๆ ก็ย่อมรู้แต่เนื่องจากมีหัวใจอันแสนซื่อ (หรือโง่ก็ไม่รู้) และเปี่ยมล้นไปด้วยศรัทธาคุณจึงไม่เคยนึกระแวง สงสัย หรือแม้แต่สังหรณ์ก็ตาม ก็ใครจะไปนั่งจับตาดูอยู่ทุกฝีก้าว จะไปไหนมาไหนใครจะต้องคอยมารายงาน ทุกคนเป็นตัวของตัวเอง มีสิทธิที่จะทำอะไรได้ตามใจชอบ ใครเล่าจะมาเป็นเจ้าของ
    พอคุณรู้ความจริงที่ทุกคนช่วยกันปิดเอาไว้ เหมือนกับว่าคุณเป็นคนโง่ที่จะต้องรู้เป็นคนสุดท้าย ตอนนี้ท้องฟ้าก็ดูจะมืดมัวหม่นลงในพริบตา ตัวร้อนผ่าว มือไม้สั่นระริก คุณฝืนยิ้มแห้งแล้งทั้งๆ ที่หัวใจกำลังร้องไห้ ไม่กล้าพูด ไม่กล้าออกเสียงเพราะคงจะสั่นเครือจนคนเขาจับได้ถึงความรันทดภายในที่ปกปิดเอาไว้จนสุดฤทธิ์
    ครั้นพอได้อยู่คนเดียว คุณก็จะร้องไห้เสียยกใหญ่ น้ำตาแห่งความเสียใจมันหลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย สะอื้นจนจะขาดใจตาย ร้องไห้ไปยังไม่ทันไร น้ำตาเจ้ากรรมก็หมดไม่มีจะให้ร้องอีกแล้ว บีบเท่าไรน้ำตามันก็ไม่ไหลออกมาให้สมกับความเสียใจ (หรือเสียดายนั้นเอง) ที่มีอยู่ เงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นสภาพตัวเองในกระจกเลยต้องรีบเลิกร้องไห้ เพราะเจอความดูไม่ได้ที่ประกอบด้วยตาบวมแดงเหมือนนกกระปูด น้ำมูก น้ำตาไหลเป็นคราบเลอะเทอะ ใครมาเห็นเข้าตอนนั้นแทนที่เขาจะสงสาร กลับจะวิ่งหนี
    แรกๆ คุณจะรู้ซึกชาๆ ลืมตาขึ้นมา พระอาทิตย์ก็ยังขึ้นเหมือนทุกๆ เช้า เสียงนกริมหน้าต่างก็ยังคงร้องอยู่เหมือนทุกวัน มองดูสิ่งรอบๆ ตัว มุ้งเก่าๆ หมอนเหี่ยวๆ หรือมือไม้แข้งขาก็ยังอยู่ครบบริบูรณ์ แล้วอะไรเล่าที่ไม่เหมือนเดืม
    พอคุณนึกขึ้นมาได้ ว่าต่อแต่นี้สิ่งที่สำคัญที่สุดที่มีค่าที่สุด และทำให้คุณมีชีวิตอยู่ได้......ได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว......เปลี่ยนไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ พอนึกขึ้นมาเท่านี้ น้ำตาเจ้ากรรมก็พาลจะไหล โอ้ใจเอ๋ย แล้วนี้จะหันหน้าไปพึ่งใครที่ไหนเล่า หนทางข้างหน้าก็ดูเหมือนจะมืดมิดตัวคุณเองหรือที่จะเดินไปแต่เดียวดาย เพราะธรรมดาเคยมีแต่ "เขา" เป็นที่พึ่ง เคยหัวเราะ เคยร้องไห้ มีสุข มีทุกข์ ดีใจ เสียใจ คุณก็แอบกระซิบบอกเขาจนหมดสิ้น เขาเป็นวิถีชีวิตของคุณไปเสียแล้ว และเป็นหนทางเดียวที่คุณรู้จักเสียด้วย
    ทีนี้จะมีใครเล่าเขามาเห็นใจ จะไปเล่าจะไประบายให้ใครฟังเขาก็อือๆ ออๆ ไปอย่างนั้น คุณต้องทนหน้าชื่นอกตรมอยู่คนเดียว ได้แต่โหยหา อาดูร แต่ถึงจะร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด ก็ใช่ว่าเขาจะกลับมา คุณคิด คิด คิด แล้วก็คิดวนเวียนอยู่ทั้งวันทั้งคืน เวลากินก็ไม่ได้กินเวลานอนก็ไม่ได้นอน ถึงกลับคิดเลยเถิดไปว่าถ้าจะต้องตัดนิ้วไปสักนิ้ว หรือตัดลิ้นให้กลายเป็นใบ้ เพื่อจะได้ของรักของคุณกลับมา คุณก็ดูเหมือนจะยอม
    คุณอยากจะหนีไปหนไหน ถึงจะหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว ก็หนีตัวเองไม่พ้น และที่สำคัญคือหนีความจริงที่ซ่อนอยู่ในตัวคุณเองไม่พ้น นั่นคือ......คุณยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ
    ในที่สุดคุณก็แพ้อย่างราบคาบ เมื่อคุณรู้ความจริงว่าชีวิตนี้คุณขาดเขาไม่ได้ ไม่ว่าจะหลับหรือตื่น ร้อนหรือหนาว คุณก็ไม่มีวันลืม ทุกสิ่ง ทุกอย่างที่เป็นตัว "เขา" ได้ซึมซาบเข้าไปในสายเลือด และทุกจังหวะเต้นของเสียงหัวใจคุณเสียแล้ว
    ถึงเขาจะมี "คนอื่น" อีกหนึ่งหรือสองก็จะแปลกอะไร ในเมื่อคุณรักในตัวเขา คนอื่นไม่เกี่ยว ถึงจะพบกับรักที่ไม่ซื่อตรง ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่าง ก็จะเป็นไรไป คุณก็พร้อมที่จะให้อภัยเขาเสมอ และถึงชีวิตจะพบกับความเจ็บปวดรวดร้าวอีกมากมายหลายแสน คุณก็พร้อมที่จะเผชิญกับมันอย่างหน้าชื่นตาบาน คุณไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น.......คุณยิ้มทั้งน้ำตา.......และด้วยความศรัทธาแห่งความรัก คุณก็ก้าวอย่างมั่นใจไปสู่แสงริบหรี่แห่งความหวังที่เห็นเลือนรางอยู่ข้างหน้า
    ที่จริงเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหลายยุคหลายสมัย (แต่ก็คงจะไม่ใช่สมัยนี้ก็แล้วกัน) และดูเหมือนจะเคยเกิดขึ้นเร็วๆ นี้ เดียวนี้ หรือในอนาคต หรือเกิดขึ้นกับคนโน้นคนนี้อยู่ได้ทุกเมื่อ ถ้าใคร "อยากจะรักสักครั้ง" เพื่อทดลองเจ็บก็ไม่เห็นเป็นไร
    บางคนก็ว่ายอมเจ็บ เพื่อจะได้รู้พิษสง ถูกรักและถูกทิ้ง ก็ยังดีกว่าที่เกิดมาแล้ว ไม่เคยเจอะเจอ บ้างก็ยอมทนว้าเหว่ เพราะถึงจะน่ากลัว ก็ยังดีกว่าต้องพบกับความเจ็บปวดรวดร้าว อันเนื่องมาจากการ ถูกพรากและเปลี่ยนแปร ซึ่งต้องเกิดขึ้นตามธรรมดาของโลก

    "แล้วคุณละจะเลือกเอาอย่างไหน"

จากผู้เขียน : บทความข้างต้นนี้เป็นตัวอย่างของ ชีวิตคนๆหนึ่ง (ไม่ใช้ผู้เขียนนะ) ที่ผู้เขียนเอามาเป็น อุทาหรณ์ให้แก่ผู้ชายที่
                      โลภมาก เอาแต่ได้ไม่คิดถึงใจของผู้หญิงอย่างเราๆ เมื่ออ่านแล้วก็ควรเก็บเอาไปเป็นตัวอย่างด้วย โดยเฉพาะ
                      ผู้ชายที่เจ้าชู้มากๆ เนี่ยเวลาจะทำอะไรลงไป ก็คิดถึงใจผู้หญิงบ้าง สงสารกันหน่อย ผู้หญิงยิ่งมีน้อยๆ อยู่ และ
                      ผู้หญิงอย่างเราๆ ก็ไม่ควรยอมผู้ชายนะ เพราะถ้ายอมมากๆ เดียวจะเหลิง แล้วลืมตัว ผู้หญิงอย่างเราๆ ก็มีค่า
                      คู่ควรแก่การรักษา ดูแล และทะนุถนอม